Mambrotta

Als we vertrekken schijnt de zon, er zijn nog wel wat wolken en het is een beetje aan de frisse kant maar de voorspelde weersomslag lijkt er aan te komen.
De eerste kilometers gaan rustig door de wijngaarden langs de Adige. Er moet nog één laatste klim komen voor we de Alpen achter ons gaan laten. Waar het dal zo smal wordt dat alles er niet meer in past, moeten de fietsers bovenlangs. Bij Fort Wohlgemuth, die Oostenrijkers wisten wel waar ze de boel konden dichtgooien, begint de klim. Het is te merken dat we al langer aan het fietsen zijn, het klimmen gaat inmiddels stukken beter, zelfs stukken van 10% zijn geen probleem. Op verschillende plekken wordt een panorama aangekondigd, dat blijkt te kloppen. Echt een magnifiek uitzicht, foto's maken en weer verder.
Het is zondag dus zijn er fietsers en wielrenners op pad. Die laatste fluiten en roepen, blijkbaar moeten we aan de kant. De berm of de sloot in? Gelukkig zijn ze niet allemaal zo. Een stukje voor Verona nemen we bij een tentje langs het pad een korte pauze. De mevrouw verkoopt vers vruchtensap, ter plekke bereid. Lekker.
Voor Verona hebben we ruim tijd ingeruimd. Eerst moeten we ons echter nog door een soort “Luikse markt” heen zien te wurmen met de fiets aan de hand. Net na twaalf uur zijn we in het centrum van Verona. Evenals Julia Roberts, naar later blijkt. Die shopt de stad leeg, wij sjouwen de stad rond.
Wel mooi hier, levendig, veel historische gebouwen. Doet een beetje denken aan Florence. Maar, ook hier roadblocks en militairen op de been.
We strijken neer op een mooi terrasje met uitzicht over het marktplein en eten daarn een heerlijke salade Nicoise. Weer eens wat anders dan al die pasta.
Rond 2 uur gaan we weer verder, de stad uit via een grindpad langs de Adige, op naar Mambrotta. Dit gaat kruip door sluip door, via onvermoede weggetjes en paadjes. Je zou denken dat die Reitsma familiaire banden heeft met de van Oosterhoutjes. Harrie is al blij dat het zo in het boek staat, zou hij zelf zo niet gedurfd hebben.
De Alpen liggen definitief achter ons, in een klap is alles weer vlak. Wel zien we oostelijk van ons bergtoppen die niet in het plaatje passen. Zoeken we op, het blijken een vulkanische heuvels te zijn in het Parc Regionale dei Colli Euganei.
Tegen half vier zijn we in B&B Mambrotta, onze Agrituristico voor vannacht, een keurige verbouwde boerderij met ruime kamers. 's Avonds eten we in de lokale Trattoria, lekker voor een alleszins prettige prijs. We blijven Hollanders, nietwaar.
(Voor de goede opletter, we waren niet in Zevio maar Mambrotta kent het programma niet