Pikkedonker, paniek. We zijn het toch niet aan het verslapen achter de gesloten luiken. Valt mee, half zes pas. Nog 2 uur doorslapen en dan, om half 8, staat er een mooi zonnetje aan de hemel. Dat is nog eens wakker worden.
Eerst een prima Italiaans ontbijt, dan de steile scala's af om daarna snel op onze route langs de Adige te komen. De eerste 35 km fietsen we heerlijk onder een mooi zonnetje over prettige fietspaden. De eindeloze appelboomgaarden gaan langzaam over in eindeloze wijngaarden. Wel mooi. We maken een stop in Rovereto, mooi plaatsje met wel een erg steile brug. Onderweg proeven we nog van de blauwe druiven, deze zijn heerlijk zoet. Verderop in het dal worden de wolken langzaam maar zeker donkerder en dreigender. Als het dan begint te regenen en meteen ook nog gaat onweren zoeken we ons heil in het eerste de beste etablissement. Weg oversteken, klaar. Het is tegen 12’en, we maken van de nood een deugd. Tijd voor een duchtig bord spaghetti! Zo zieken we het ergste van de bui uit. Tegen enen fietsen we verder. Helemaal droog is het niet en wordt het ook niet meer, maar het is wel te doen. En fietsen dat we kunnen, met de dreigende wolken op onze hielen. Jammer van het mooie landschap daar hebben we even geen oog voor.
Tegen 2 uur zijn we bij Rivalta en Albergo Olivo is vlot gevonden. Slechts 2 sterren! Maar die blijken dik en dubbel verdiend, prima familiehotel met vriendelijke mensen.
We frissen ons op, wachten de regen af en gaan een rondje door het dorp maken. Daarbij eindigen we bij de lokale wijnproeverij. Heerlijke wijn, en daar denken de localo's ook zo over. Terwijl wij denken dat ze zo direct wel zullen gaan sluiten, loopt de tent helemaal vol. Sluitingstijd wachten we niet af, wij gaan een hapje eten bij onze Albergo. Ook dat is bijzonder, geen menukaart. Moeder heeft gewoon gekookt en zegt (alleen in het Italiaans) wat de pot vandaag allemaal schaft. Kies maar. Doen we, lekker gegeten.
Terwijl het weer buiten guurder en guurder wordt, duiken wij onder de wol.
Morgen hopelijk beter weer.