Santiago en Fisterra

In een cafeetje aan de haven van Fisterre doen we de 9e en de 10e juni samen.

Zondag. Nadat we zaterdag de nodige plichtplegingen (foto's op het plein, hotel zoeken, compostolaat afhalen) en verkenningen (fietsvervoer naar huis) in Santiago hebben gedaan is de zondag besteed aan leukere dingen. De stad zien, de pelgrimsmis bijwonen, weer eens een keer op ons gemak rondslenteren.
Gelukkig zijn we 's ochtends al vroeg op het plein voor de kathedraal. Tegen 11 uur loopt de mis van 10 uur ten einde als plots de deur open gaat. We staan toevallig in de buurt, gaan met de stroom mee naar binnen en veroveren zodoende een goede plek in de zijbeuk. Daar waar je het zwierende wierrookvat goed kunt zien. Eenmaal gezeten is het komisch om het menselijk gedrag waar te nemen, de Camino heeft daaraan weinig veranderd. Tot en met een "bijna handgemeen" tussen een vrouw en een man van de ordedienst. Het is wel nog nooit gebeurd dat wij al 1 uur voor aanvang van de mis in de kerk zaten. Aan het eind van de dienst gaat het dan gebeuren: het wierrookvat wordt losgemaakt, gevuld en ontstoken, de lucht in gehesen en heen en weer gezwierd tot bijna aan de gewelven van de zijbeuken met een geweldige rookpluim achter zich aan. Na de mis hebben we nog kaarsjes opgestoken, voor ons zelf, voor diegenen aan wie we het beloofd hebben en alle overigen die er iets mee kunnen.
Namiddag hebben we het park bezocht met zijn gigantische eucalyptusbomen. Het is te zien dat het klimaat hier vochtig is, alles is overwoekerd met mos. Daarna het busstation gezocht om het uitstapje naar Fisterra voor te bereiden. De weg terug is zo lang dat we al snel tot de conclusie komen dat we maandag een taxi zullen nemen. Wij zijn geen wandel-caminogangers!

Maandag. Op tijd op, ontbijt al voor de officiële openingstijd, taxi naar het busstation, tickets kopen en "inschepen". Het is miezerig weer, loden luchten en motregen. Onze Belgen gaan vandaag met de fiets verder naar Fisterre. Wij zijn blij dat we hoog (1e verdieping) en droog in de bus zitten, we zijn niet jaloers. De rit naar Fisterra is mooi en voert grotendeels langs de kust. Het landschap lijkt op dat rond de Noorse en Zweeds fjordenkust. Alleen staan er ook palmen, vreemd. Fisterra iis een onbetekenend plaatsje dat een belangrijk deel van z'n bestaansrecht ontleent aan het feit dat de Camino officieel pas hier eindigt met het verbranden van de pelgrimskledij. Hebben wij maar niet gedaan, staat zo slordig. We zijn uiteraard nog wel over de heuvelrug naar de Atlantische Oceaan gelopen om ook een punt te kunnen zetten.
Terug bij de haven zien we dat het standbeeld daar is opgericht op een voor ons gedenkwaardig moment: september 1993. Een toevalligheid? In ieder geval een passend eindpunt van onze Camino.

Iedereen bedankt voor de leuke reacties, wij zien elkaar weer terug in Leunen.

Harrie en Riky